Κίτρινο ρώσικο κερί...

Ο Στέργιος είναι ένας Έλληνας πολιτικός πρόσφυγας που ζει στην Τασκένδη. Οι δικοί του τον θεωρούν νεκρό, αφού μετά την ήττα του Δ.Σ.Ε. στο Γράμμο, το 1949, δεν έχει δώσει σημεία ζωής. Ώσπου, το Γενάρη του 1951, λαμβάνουν ένα γράμμα που έρχεται να ανατρέψει τα πάντα... Ο Στέργιος ζει... 

Δημήτριος Μπουζούκης.

Ο Δημήτριος Μπουζούκης γεννήθηκε στην Αθανάτη το 1903. Ήταν γιός του ιερέα Γεωργίου Μπουζούκη. Όντας μέλος πολύτεκνης οικογένειας (εννέα αδέρφια), έγινε με τη σειρά του πολύτεκνος κι αυτός (αποκτώντας έξι παιδιά). Φοίτησε στο (τότε) Σχολαρχείο της Αγιάς, μαζί με ελάχιστους άλλους Θανατιώτες της εποχής, μετρημένους, ίσως, στα δάχτυλα του ενός, βαριά των δύο χεριών, προαλειφόμενος να χειροτονηθεί ιερέας, συνεχίζοντας την παράδοση του πατέρα του.

Μετονομασίες οικισμών. Μελίβοια ή Αθανάτη; (Μέρος Α').

Είναι γνωστό ότι η χώρα μας, εξαιτίας της γεωγραφικής της θέσης, κατακτήθηκε από πολλούς κατακτητές και κατοικήθηκε από πολλές και διάφορες φυλές και λαούς στο πέρασμα των αιώνων (Ρωμαίοι, Σλάβοι, Τούρκοι, Λατίνοι κ.α.). Όλοι αυτοί άφησαν ανεξίτηλα τα σημάδια τους, σε διάφορους τομείς. Nοοτροπίες και συμπεριφορές, αρχιτεκτονήματα (κτίρια,  γέφυρες κ.α.), λέξεις στο λεξιλόγιό μας, αλλά και, κυρίως,  τοπωνύμια, τόσο περιοχών στα όρια οικισμών (π.χ. Σουβάλα), των ίδιων των οικισμών (π.χ. Νεβόλιανη) ή και ευρύτερων περιοχών (π.χ. Κίσσαβος).

Λίγα λόγια για μία παλιά φωτογραφία. Προσθήκη στο Αθανατη (Μελίβοια), Εθνική Αντίσταση και Εμφύλιος...

Ξεφυλλίζοντας τον Β' τόμο του βιβλίου "Θεσσαλία - Ιστορικές Πηγές", έκδοση της Ε.Τ.Ε.Δ.Κ. Θεσσαλίας του 2007, τράβηξε την προσοχή μας μία φωτογραφία εποχής, των χρόνων της Γερμανοϊταλικής κατοχής της χώρας μας. Αξίζει τον κόπο να αναφέρουμε λίγα λόγια για τη φωτογραφία αυτή.

Το δωδεκαήμερο στην Αθανάτη (Μέρος Γ').

Και, αισίως, θα αναφέρουμε εδώ, μετά τα Χριστουγεννιάτικα και τα Πρωτοχρονιάτικα έθιμα, τα έθιμα που λάμβαναν χώρα την παραμονή των Φώτων και ανήμερα των Φώτων. Είχαμε, λοιπόν, "τα παλιά τα χρόνια" στην Αθανάτη τα "Λουγκατζιάρια", τα κάλαντα των Φώτων, αλλά και το αγίασμα των σπιτιών από τους ιερείς του χωριού. Μας έμειναν τα δύο τελευταία, αν και το προτελευταίο -τα κάλαντα-μάλιστα πνέει ήδη τα λοίσθια, αν δεν έχει εντελώς εκπνεύσει. Μας έχει, όμως, προκύψει μία νέα συνήθεια, η κατάδυση του Σταυρού στο λιμάνι του Αγιοκάμπου, η οποία γνωρίζει κάθε χρόνο όλο και μεγαλύτερη επιτυχία, αν κρίνουμε από τη συγκέντρωση του κόσμου.