Made in Melivoia: Ένα μυθιστόρημα για τη Μελίβοια... (Α' Μέρος).

Είμαστε στην ευχάριστη θέση να δημοσιεύσουμε, όπως παλιότερα είχαμε προαναγγείλλει, το πρώτο μέρος από το μυθιστόρημα του συγχωριανού μας Αθανασίου Μπεϊνά, με τίτλο "Ένα μυθιστόρημα για τη Μελίβοια". Στο μέλλον θα δημοσιευθεί τμηματικά και το υπόλοιπο. Ο Αθανάσιος Μπεϊνάς, είναι συνταξιούχος αστυνομικός. Είναι εγκατεστημένος στη Λάρισα, αλλά όλη τη θερινή περίοδο και αρκετά συχνά τη χειμερινή διάγει στην ευρύτερη περιοχή της Μελιβοίας.

Ευχόμαστε Καλοτάξιδο...

Ένα μυθιστόρημα για τη Μελίβοια.

Είχαν αρχίσει για καλά να λιώνουν τα χιόνια στο χωριό, όταν για πρώτη ημέρα αποκαταστάθηκε η συγκοινωνία και τα λεωφορεία μπήκαν στο χωριό, ύστερα από κάμποσες μέρες απουσίας λόγω του χιονιά και αρκετής παγωνιάς. Οι μαθητές αλλά και πολλοί κάτοικοι επιβιβάστηκαν στα τρία λεωφορεία, που μπήκαν στο χωριό ταυτόχρονα για να πάνε στο πλησιέστερο χωριό την Αγιά για δουλειές αλλά και που λειτουργούσαν γυμνάσιο και λύκειο, κάτι που δεν είχε το χωριό.

Σπάρτσα στο δρόμο Μελιβοίας-Βελίκας.

Οι καθηγητές των τάξεων του Γυμνασίου και Λυκείου περιφρονούσαν τους μαθητές του χωριού ως ανθρώπους χαμηλής κατηγορίας λόγω της φτώχειας τους και τους αποκαλούσαν "σπαρτσάδες", διότι οι πατεράδες τους έραβαν τις ενδυμασίες τους, για πρόχειρη λύση λόγω έλλειψης των απαραίτητων -βελόνι και κλωστή- με το φυτό σπάρτσο, που ευδοκιμούσε στην περιοχή τους, λόγω του ότι αυτό το φυτό μπροστά είναι μυτερό σαν βελόνα και το υπόλοιπο είναι σχετικά λεπτό και ελαστικό σαν σπάγκο.

Η Μελίβοια που παλαιότερα ονομαζόταν "Αθανάτη", βρίσκεται σε υψόμετρο περίπου στα τετρακόσια πενήντα μέτρα και το πιο ψηλότερο σημείο του χωριού στα πεντακόσια μέτρα. Κατά τους μήνες του χειμώνα τα χιόνια ήταν συχνά και οι σταλακτίτες από τα κεραμίδια στις στέγες των σπιτιών δεν έλειπαν για πολλές μέρες κατά τη διάρκεια του χειμώνα. Χαρακτηριστικά δε, κατά τα νεότερα χρόνια, το Μάρτιο του 1987 τα χιόνια είχαν φτάσει σε σημεία ακόμα και στα τρία μέτρα και η συγκοινωνία ήταν αποκλεισμένη για πολλές μέρες, όπου χαρακτηριστική περίπτωση ήταν ότι για πρώτη φορά, αλλά και τελευταία, στο χωριό πήγε ελικόπτερο για να παραλάβει ασθενή που κινδύνευε η ζωή του.

Η μετονομασία της Αθανάτης σε Μελίβοια. Απόσπασμα από το σχετικό ΦΕΚ.

Το χωριό βρίσκεται στην ανατολική Θεσσαλία, στην επαρχία Αγιάς του νομού Λάρισας, τμήμα της αρχαίας Δημητριάδας του βυζαντινού κράτους, όπου εκκλησιαστικά ανήκει και σήμερα. Βρίκσεται στους πρόποδες του ανατολικού Κισσάβου και οι κάτοικοί του έλαβαν μέρος, άλλοι με το ζόρι, αλλά και κάποιοι οικειοθελώς στο κυνήγι αγριογούρουνου και άλλων θηραμάτων, που πραγματοποιούσε ο Τούρκος Σουλτάνος κατά την παραμονή του στη Λάρισα για όλη τη διάρκεια του πολέμου στο Χάντακα (Κρήτη) το 1669. Ο Τούρκος Σουλτάνος είχε μεταφέρει το στρατηγείο του στη Λάρισα κατά τη διάρκεια του πολέμου με τους Ενετούς. Ήταν φανατικός κυνηγός και κυνηγούσε πολύ συχνά στον Κίσσαβο, όπου μάζευε κατοίκους από τα χωριά του Κισσάβου και άλλων κοντινών χωριών και υπολογίζεται ότι σε όλη τη διάρκεια του πολέμου, που παρέμεινε ο Σουλτάνος στη Λάρισα έχασαν τη ζωή τους περίπου 2.000 κάτοικοι των χωριών που συμμετείχαν στο κυνήγι.

Η Μελίβοια, όπως φαίνεται από το δρόμο Αγιάς-Μελιβοίας.

Ο Νίκος μπήκε κι αυτός σε ένα από τα τρία λεωφορεία, που είχαν μπει στο χωριό για να παραλάβουν τους επιβάτες. Δεν είχε προλάβει για πολλοστή φορά να βρει κάποιο κάθισμα στο πούλμαν, λόγω του ότι οι επιβάτες ήταν πολύ περισσότεροι από όσους χωρούσαν όλα τα λεωφορεία και οι οδηγοί με τους εισπράκτορες πολλές φορές απειλούσαν ότι δεν θα τους πάρουν όλους και θα αφήσουν στο χωριό όσους περισσεύουν και ότι φταίνε οι επιβάτες που ήταν πολλοί κι όχι ότι τα λεωφορεία ήταν λιγότερα από όσα έπρεπε για να χωρέσουν όλοι! Πολλές φορές οι οδηγοί με τους εισπράκτορες έβριζαν τους μαθητές γιατί ήταν περισσότεροι από ότι χωρούσαν τα λεωφορεία, αλλά οι μαθητές ως πραγματικοί μαθητές με ήθος δεν αντιδρούσαν· παρά μόνο κάποιοι εξωσχολικοί και οι οδηγοί ήθελαν να τους κατεβάσουν από το λεωφορείο.
Το ταξίδι προς την Αγιά ήταν το ίδιο όπως κάθε μέρα... Το λεωφορείο ζοριζόταν να "βγάλει" τις ανηφόρες, λόγω του συνδυασμού παλαιότητα - υπερβολικό φορτίο -μεγάλη κλίση του δρόμου. Ο εισπράκτορας έβγαλε τα εισιτήρια στους επιβάτες κλωτσώντας και βρίζοντας για να περάσει ανάμεσα στους όρθιους του διαδρόμου. Οι επιβάτες παρακαλούσαν το Θεό πότε επιτέλους να φτάσουν στον προορισμό τους και να τελειώσει το μαρτύριό τους. Το σκηνικό επαναλαμβάνονταν, με τα λεωφορεία να φτάνουν από όλα τα περίχωρα σχεδόν την ίδια ώρα και η Αγιά να γεμίζει μαθητές αλλά και άλλους ανθρώπους που πήγαιναν για άλλες δουλειές που είχαν.

Από το παρελθόν η κονκάρδα του 6ου Γυμνασίου Αγιάς. (Προσφορά του Αντώνη Πενήντα).

Η Αγιά ήταν το μεγαλύτερο χωριό της επαρχίας και η επαρχία ονομάζεται επαρχία Αγιάς. Εκτός από τα δημοτικά σχολεία που είχε για τους κατοίκους του χωριού, είχε γυμνάσιο και λύκειο για μεγάλο τμήμα της επαρχίας. Το σχολικό συγκρότημα αποτελούνταν από τρία κτίρια, δηλαδή ένα για το Γυμνάσιο, ένα για το Λύκειο και ένα Γυμναστήριο και όλα τα κτίρια βρίσκονταν στον ίδιο χώρο. Κάθε πρωί και πριν το χτύπημα του κουδουνιού περίπου 750 μαθητές γυμνασίου και λυκείου είχαν κατεύθυνση προς τα σχολεία και η Αγιά φάνταζε σαν πόλη! Οι Μελιβοιώτες μαθητές που πήγαιναν στο Γυμνάσιο και Λύκειο Αγιάς ήταν πάνω από 150 σε όλες τις τάξεις και όλα τα τμήματα...