Made in Melivoia: Η διαδρομή του ονόματος "Αθανάτη" στο πέρασμα των αιώνων ( ΜΕΡΟΣ Α' ) .

Τετάρτη 23 Μαρτίου 2011

Η διαδρομή του ονόματος "Αθανάτη" στο πέρασμα των αιώνων ( ΜΕΡΟΣ Α' ) .

Η Μελιβοία για πολλούς αιώνες ήταν η Θανάτου ή άλλες φορές Αθανάτου . Στις 10/10/1920 ( με το ΦΕΚ Β66/1920 , ίσως και λίγο βεβιασμένα , αφού "σφετερίζεται" το όνομα μιας πόλης , που ακόμα δεν έχει κατασταλάξει η επιστημονική κοινότητα για την θέση της ) αποποιήθηκε το παλιό όνομα , που τη συντρόφευε για αιώνες και έγινε η Μελίβοια . Βέβαια στη συνείδηση του κόσμου , αλλά και στην καθημερινή πρακτική , η καθιέρωση του ονόματος Μελίβοια δεν έγινε ποτέ . Αντ' αυτού χρησιμοποιείται το Μελιβοία , αλλά κι αυτό χρειάστηκε αρκετό καιρό για να καθιερωθεί .

Ακόμα και σήμερα οι ντόπιοι , αλλά και οι ξένοι την αποκαλούν Μελιβοία .

Ας δούμε , όμως , πως αποκαλείται το χωριό από διάφορους περιηγητές , σε προθέσεις μοναστηριών , σε διοικητικά έγγραφα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας , σε ενθυμήσεις από απλούς λαϊκούς ανθρώπους κ.α. .

Η αρχαιότερη επίσημη αναφορά του οικισμού ( να ξεκαθαρίσουμε ότι μιλούμε για την Αθανάτη , τον οικισμό που ξέρουμε και σήμερα , στη σημερινή θέση του ) , γίνεται από την Οθωμανική απογραφή του 1454 - 1455 , με το Ελληνικό όνομα Θανάτου . Κάπου εκεί , μεταξύ των ετών 1425 και 1455 ιδρύθηκε , μάλλον , το χωριό , από ένα πυρήνα περίπου 28 νοικοκυριών .

Τα Οθωμανικά φορολογικά κατάστιχα , επίσης , μας πληροφορούν ότι ανάμεσα στα έτη 1455 - 1466 , λόγω μάλλον της απότομης αύξησης του πληθυσμού ιδρύθηκε και το χωριό Μικρός Θάνατος ( Κιουτσούκ Θανάτου ) στην αρχή με 67 νοικοκυριά και το 1570 με 68 , σε απροσδιόριστη θέση , το οποίο μάλλον το 17ο αιώνα συγχωνεύθηκε με το μητρικό .

Χάρτης της Ελλάδας του 1550 , από το Νικόλαο Σοφιανό ( από το geo-s.blogspot.com ) .

Μεταξύ 1520 και 1540 στην πρόθεση 401 , του Μεγάλου Μετεώρου , γίνεται αναφορά στην Αθανάτ(η) , αφού μνημονεύονται 16 Αθανατιώτες , μεταξύ των άλλων και κάποιος Κωνσταντίνος ιερέας . Σ' αυτή την πρόθεση , επίσης , μνημονεύεται το χωριό Σωτηρίτσα ( Κάψιστα ) , το Πολυδέντρι ( πολλοιδέντρϊ ) , καθώς και το Κόκκινο Νερό ( κόκηνο νερό ) με 5 αφιερωτές , μεταξύ των οποίων και κάποιος Νικόλαος ιερέας .

Η σελίδα της Πρόθεσης 421 , του Μεγάλου Μετεώρου , που αφορά τη Θανάτου . Δίπλα η Ποταμιά και η Σκήτη . Η φωτογραφία είναι προσφορά του κ. Κώστα Σπανού .

Στα 1570 η Θανάτου , στην απογραφή , έχει ήδη 180 νοικοκυριά .

Στα 1592 - 1593 και στην πρόθεση 421 του Μεγάλου Μετεώρου , αναφέρεται η Θανάτου με 4 αφιερωτές . Στην ίδια πρόθεση , αναφέρεται η Σκήτη , η κάποιστα μικρί και η κάποιστα τρανή .

Η σελίδα του Ιεροσολυμίτικου Κώδικα 509 , που αναφέρεται στην Αθανάτου . Προσφορά του κ. Κώστα Σπανού .

Ανάμεσα στα έτη 1649 - 1669 μια ολιγομελής ομάδα Αγιοταφιτών μοναχών διατρέχει τη Μικρά Ασία , τα νησιά του Αγαίου και την ηπειρωτική Ελλάδα , για τη συλλογή ελεών υπέρ του Αγίου Τάφου . ( Η "ζητεία" είναι σύνηθες φαινόμενο αυτές τις εποχές και οι μοναχοί φέρουν μαζί τους και λείψανα Αγίων ή και τμήμα του Τιμίου Σταυρού , κάτι που κάνει τη συλλογή δωρεών πιο εύκολη ) . Η ομάδα αυτή των μοναχών στις 8 Ιουνίου του 1658 βρίσκεται στην Καρίτσα ( Καρίτζα ) και στις 12 Ιουνίου στην Αθανάτου , σύμφωνα με τον Ιεροσολυμίτικο κώδικα 509 . Οι Αθανατιώτες συνεισφέρουν :
Δημήτριος ιερεύς μπακή άσπρα 30 ,
Νίκος Αρβανίτης , η γυνή Κάλω και
Πάντος του παπα - Παναγιώτη , η γυνή Δέσπω , μπακή άσπρα 10 .

Η ενθύμηση του 1772 για την πανούκλα ( Από το Θεσσαλικό Ημερολόγιο τομ. 27 ) .

Στα 1772 χτυπά τη Θανάτου η πανούκλα . Πέθαναν παραπάνω από 150 Θανατιώτες , μεταξύ των άλλων και η παπαδιά του παπα - Δημήτρη παπα - Αντώνη και ο παπα - Νικόλας .

Φτάνουμε στα 1791 . Ο Δανιήλ Φιλιππίδης και Γρηγόριος Κωνσταντάς , εκδίδουν τη "Γεωγραφία Νεωτερική επί της Ελλάδος" . Σύμφωνα με αυτούς η Θανάτου είναι "χώρα χριστιανική με 400 σπίτια εις τόπο πολλά πλαγινό , όμως όμορφο , προς το ανατολικοβόρειο της Αγειάς έως μία ώρα μακριά από τη θάλασσα υποτελεί στον Δημητριάδος κατά τα πνευματικά . Κυριώτερα εισοδήματα του τόπου είναι πρώτο τα κρασιά και δεύτερο το μετάξι" .